پرواز بر
مدار خاک
در گوشه جهان
با کوله باری از تعب و قلبی از خلاء
بی انتظار هیچ، بی هیچ انتظار
تنها نشسته ام
یاد تو در افق دور می پرد
تا هیچ، تا کرانه ی مایوس می رود
تا مرز های مبهم انکار زندگی
تا پاره های کور
تا مرگ نور و موطن شبکور می دود
تا پهنه ی برهنه ی هر حجم پر فریب
تا چهره ی حقیقی هر جرم پر هراس
جایی که من شکسته ام و پیر گشته ام
با قلبی از خلاء و دستی از تهی
جایی که تو لطیف تر از جسم آتشی
دور از خیال لمس ولی عین التماس
یاد تو می رود
آنجا که باد گرد عبث دور می زند
آنجا که هر فریب به شکل خیانتی ست
هر هیچ عین پوچ
هر پوچ عین دایره ای، عین عادتی ست
جایی که آشکار و عیان دیده می شوند
پرواز خاکساری ما با ستون بال
بر آسمان خاکی و وارونه ی افق
بر آسمان بی ستاره و بی مهر و ماهتاب
با طرحی از امید
با حجمی از حباب
با کوله باری از تعب و قلبی از خلاء
بی انتظار هیچ، بی هیچ انتظار
تنها نشسته ام
تو دور می شوی
تنها تجسمی از شکل بودنت
در انتحنای دیده ی من محو می شود
افسوس ای همیشگی، ای زنده در خیال!
ای پرتگاه موطن من در نهایت ات!
« ای غایب از نظر
به خدا می سپارم ات»
ما محو می شویم
تحلیل می رویم بی هیچ انتظار
بی انتظار هیچ
چون یک مه رقیق در هرم آفتاب
چون حجم یک پرنده ساکن که منزوی ست
در کنج آسمان جامد بی مهر و ماهتاب...
خرداد ماه 1372
