دغدغه
های جنوبی
سیگاری افروختن
و در خود فرو شدن
آه، صادق
تعبیر خواب هایمان چه بود؟
دیگر دست هایم را نمی شناسم
و رنج هایم را به خاطر نمی آورم
خوشبختی
بهانه ی کوچکی بود
برای بودن
- اگر که می بود-
و بودن
اینچنین که ما بودیم
به یک دریغ
نمی ارزید
باری، چه سخت می شد تن نداد
اگر که مردن به میل خویش
محال می بود
آه، صادق
کدام گلوله ی سرگردان
در سرنوشت ماست
که زخم های کهنه
دوباره اینچنین
آواز سر داده اند؟
از پاریس تا کینگزتون
تمام جهان را عاشقانه زیر پای نهادیم
اما
ما خاک خود را
هرگز
خونبهای آزادی خود
نکرده ایم
دیگر چه باک
که این خاک نیز
روزی تو را و مرا
انکار کند
تو چون گلوله ها رها باش
که دلبستگی
همیشه راز وارستگی نیست
نگاه کن
خیابان ها پر از زیبا رویانی ست
که حتی پیش از آشنایی
با تو بیگانه اند
و من
دیگر دانسته ام
هر شب که ستاره ها هلهله سر دهند
سحر گاه
مردی از دار آویخته خواهد شد
دست بسته و ناباور
به تماشای تاریخ
که بر این خاک
همواره باز می گردد
آه صادق
حالا می خواهم بروم آبادان
بر خاک های سوخته
گریه کنم
اگر که بخت یارمان می بود
ما نیز شبی
مهمان گلوله باران می شدیم
ولی افسوس
که رویین تن است
آن که آرزویی به دل ندارد
پس برخیز
تا زمین را به لرزه افکنیم
از طنین سنج و دمام
که مرثیه
تنها میراث سرزمین ماست
رگبار اشک و خون
تا خاک عهد خود را
دوباره به یاد آورد
در بهار
در هر بهار
دیگر بار و دیگر بار دیگر بار...
اسفند 82
