دردی برای
انباشتن
دردی برای انباشتن
و اشکی
برای نریختن
تا روزی
در سرودی بی قرار
شعله ور شود
اینجا تمام خیابان ها
به مردمی بیگانه مبتلایند
و در کوچه های نا ایمن
که حتی ماه
بر آن ها نمی گذرد
همیشه چشمی در تعقیب توست
پس باید
به همان حال که می دوی
گریه کنی
ای کاش می توانستیم
خانه ای داشته باشتیم
و ایوانی
و عشقی که رو به باغچه
شکوفه دهد
ای کاش می توانستیم...
افسوس!
چشم هایم را
با دستان زیبایت بپوشان
و نگذار تا
جشن گریه بگیرم
چرا که روز های تلخ بی باوری
هنوز در راهند
و خوشبختی ما
بیمارتر از آن است
که تا انتهای پل
دوام آورد
زمان به انکار ما
خواهد خندید
مگر باد ها متوقف شوند
تا آخرین برگ بر درخت بماند
پس مرا
به رویایی دیگر
تسلی ده!
شاید روزی
دوباره
دود
بر هیمه های خشک برقصد...
مرداد 1382
