باری کدام
لحظه رها باید؟
روزی نظر فکندی ام بی هیچ
در امتداد غروبی که تلخ بود
آنگاه در حریم شبانگاه گم شدی
ای آخرین نظاره ی نامستور
آخر کدام راه به کاشانه می رسد؟
شب بر سراسر خود پیله می تنید
و آنگاه بر تمامی بیداری
غم چیره می شد و افسوس می نشست
ای گاهواره ی محکوم بی سرانجامی
تا کی برآشیانه ی شب پرسه می زنی؟
آن شب نگاه تو بر من افول کرد
اما کمی مردد و مایوس
گویی کز ابتدا به نهایت وقوف داشت
من – آنچنان که به خاطر می آورم-
گامی به سوی تو برداشتم
آنگاه
در یک زمان در آشیانه ی شب گم شدیم و رفت
مغلوب پوچی و دردم
هر چند در مسیر خاطره جستم کسی نبود
جز لحظه های هیچ
ناگه دری گشوده می شود اما درون من
این لحظه را ندیده فراموش می کند
در عمق چسم هام در آیینه ای دگر
صدها هزار پنجره ناگاه می ترکند
آنگاه زمزمه ی انهدام روز
در غربتی عظیم
وقتی که باد های مستمر پوچ
با خود ستاره های غمینی می آورند
و آنگاه
من در کنام کوچه به چشن تو خیره ام
هر بار بی تو چو صدها شب دگر
آه ای منادی اندوه بی کران
مصلوب گشته ام آخر خدای را
با من بگو چگونه بر این پرسش عظیم
گردن نهاده ام؟
با من بگوی
ای آخرین نظاره ی نامستور
تیر ماه 1376
